Yurdun dört bir yanından yükselen dumanlar, yalnızca ağaçların değil, vicdanlarımızın da yandığını gösteriyor. Gözlerimizin önünde cayır cayır yok olan ormanlar içimizi kavururken, insanlığımızın da eridiğine tanıklık ediyoruz.
Yangınların nedenine dair birçok iddia ortada dolaşıyor; ancak toplumun ortak kanaati açık: İhmal ve çıkarcılık, bu felaketlerin en büyük sebebi.
Doğayı koruması gereken zihniyet, onu rant uğruna talan ediyor. Yanan yalnızca ormanlar değil; çocuklarımızın geleceği, temiz bir nefes, yaşanabilir bir dünya da küle dönüyor.
Bu yangınlar sadece ekolojik değil; aynı zamanda ahlaki ve toplumsal bir çöküşün simgesi.
Toplumu kemiren yalan, hırs, kayıtsızlık tıpkı orman yangınları gibi kontrolsüzce yayılıyor. Eskiden komşusunun derdiyle dertlenen insanımız, şimdi başkasının acısına gözlerini kapatıyor. Yangın haberlerini izlerken tatiline devam eden, doğanın yok oluşunu “uzaktaki bir felaket” gibi gören duyarsızlık, hepimizin içini kurutuyor.
Adaletin eridiği, liyakatin yok sayıldığı, dolandırıcılığın kurnazlık olarak görüldüğü bir düzende bu yangınlar sadece felaket değil; bir uyanış çağrısı olmalı.
Bu yangınları söndürmek için yalnızca itfaiyeye, gönüllülere değil; vicdanlı bir topluma, topyekûn bir uyanışa ihtiyacımız var.
Yanan bir ağacın yerine yenisini dikmek yıllar alır, ama kaybolan güveni, tükenen umutları, sessizleşen feryatları geri getirmek belki de çok daha uzun sürecek.
Her yaz aynı felaketleri yaşayıp alışmak gibi bir lüksümüz yok. Yangınlar her seferinde daha fazla doğayı, daha fazla canı alıyor. Ama belki de en tehlikelisi, insanlığın artık eskisi kadar üzülmemesi, isyan etmemesi…
İşte tam da bu çaresizlikle, içimdeki isyanı bir dörtlükle dile getirmek istiyorum:
Kül oldu orman, yandı vicdanımız,
Sessizlik büyüdü, sustu feryadımız.
Yalancı, arsızlar sardı her yanımız,
Bu yangın yürekten, ateş dumanımız.
